Ze względu na charakter oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste i zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką budowę i są zwinne i prędkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego jest koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, lecz mają również delikatniejszą sierść, prawidłowo sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to kobyły niesłychanie fantastyczne. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są również o wiele silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.

Są gigantyczne. Te konie używane są do cięższych prac rolnych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują zazwyczaj w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, iż w pewnych momentach przypominają kuce, mają dużo cech tych krępych koni – do jazdy na nich warto mieć koszulki jeździeckie. Typowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Twierdzi się, że konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, innymi słowy zwierząt, które przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to właśnie te ciężkie, choć nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.

Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, w jaki sposób te gorącokrwiste, jakkolwiek za to porządniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, jednakowoż za to pociągnie za sobą wóz. Są również konie srokate, innymi słowy takie, jakie mają wielkie i nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są ogromne płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach i powieściach są kobyły kare. Czyli po prostu są czarne, od ogona po grzywę.

🧾 ARTYKUŁ SPONSOROWANY